Είμαι σίγουρη πως αν οι άνθρωποι μίας προηγούμενης εποχής παρατηρούσαν τα επιτεύγματα της ζωής μας, θα θεωρούσαν πως είμαστε μικροί μάγοι. Όμως, από την άλλη θα παρατηρούσαν ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι αν και έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τη φύση σε μεγάλο βαθμό, ωστόσο έχουν ελάχιστη γνώση για τον έλεγχο της εσωτερικής τους ύπαρξης, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Δρ. Ρομπέρτο Ασατζιόλι. Άραγε, μαθαίνουμε πώς λειτουργεί η εσωτερική μας φύση; Αναγνωρίζουμε τη φύση των συναισθημάτων μας; Αντιλαμβανόμαστε τις παρορμήσεις και τις επιθυμίες της ίδιας μας της φύσης; Μήπως η κυριαρχία του νου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό για το υπερβολικό άγχος, κατάθλιψη, πνευματική κούραση, υπερκόπωση που νιώθουμε; Η βασιλεία του I.Q έχει παραγκωνίσει την ιδιαίτερη σημασία που παίζουν τα συναισθήματα και το σώμα στη ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένας νους με πόδια, αλλά μία ολότητα με σώμα, συναισθήματα κ.ά. Και αναρωτιέμαι, λοιπόν, αποτελεί εξέλιξη όταν μιλάμε για ένα Νέο Σχολείο που θα δίνει βάση στις δεξιότητες των παιδιών για να γίνουν οι μελλοντικοί επαγγελματίες του μέλλοντος χωρίς να συνυπολογίζεται η εκμάθηση της κατανόησης των συναισθημάτων, των παρορμήσεων, των επιθυμιών, της λειτουργίας του ασυνειδήτου, έτσι ώστε να αποκτηθεί επίγνωση του εαυτού; Στο σχολείο μαθαίνουμε ιστορία, γεωγραφία, μαθηματικά και άλλα, αλλά τίποτε για το πώς να είμαστε αποτελεσματικοί απέναντι στους εαυτούς μας και κατ’ επέκτασιν στους άλλους. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ψυχοθεραπεύτρια Ιζαμπέλ Φιλιόζα «Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, η δημιουργικότητα, η αυτονομία, η αυτάρκεια, είναι δυνάμεις που θα τις αντλήσουμε από την καρδιά του ανθρώπου, νοημοσύνη συναισθηματική που πηγάζει από τις μεταξύ μας σχέσεις, είναι η νοημοσύνη του αύριο» Φανταστείτε πόσο διαφορετική θα είναι η κοινωνία μας, αν εκπαιδεύσουμε ανθρώπους ισορροπημένους, με αυτογνωσία, με αυτοπεποίθηση, με αυτοεκτίμηση, ικανούς να σχετιστούν με τους άλλους ανθρώπους με στόχο την επίλυση των προβλημάτων. Ανθρώπους που θα αγαπούν τον εαυτό τους και συνεπώς τους άλλους και το περιβάλλον τους. Ανθρώπους όχι καταπιεσμένους, αλλά πραγματικά ελεύθερους. Ανέφερα τη λέξη άνθρωπος, αρκετές φορές και όχι τυχαία. Η ανάγκη ανθρωπιστικής παιδείας, ουσιαστικής, που θα έχει κέντρο τον άνθρωπο και όχι τις μηχανές, είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Ελπίζω σε λίγα χρόνια, όταν μιλάμε για το Νέο Σχολείο, να έχει μειωθεί η κυριαρχία του νου και να μιλάμε για ένα Νέο Σχολείο Ολιστικής Προσέγγισης, που θα βλέπει τον άνθρωπο ως ολότητα και όχι αποκλειστικά ως ένα νου, που θα συμβάλλει μόνο στην τεχνολογική ανάπτυξη, αλλά δε θα είναι ευτυχισμένος….
Comments